Bu Akşam Ben

Yarın bizim şirketin yılbaşı yemeği var. Ertelenmişti, yarın yapıyoruz. Ne giyeceğimi, saçımı nasıl yapacağımı düşünürken gerildim.

Kendimi bilgisayarın başına attım. Sadece yazarken mutluyum. Keşke tek yaptığım şey yazmak olabilseydi. Ne bileyim para kazanmak zorunda olmasaydım mesela.  Sadece yazarak para kazansaydım herhalde dünyanın en mutlu insanı ben olurdum.

Hep evden çalışmayı hayal etmişimdir. Pijamalarımı çıkarmadan ayağımda terliklerim, masamda atıştırmalıklarım, elimde fincanım.

İstediğimde koltuğa geçip birazcık kestirebilseydim iyi olurdu ya da o an aklıma gelen bir filmi hemen açıp izleyebilseydim. Ayağımın altına bir yastık, gerinip esneyerek çalışabilseydim olmaz mıydı yani?

Belki o zaman da iş arkadaşlarımı özler evde sıkılırdım. Bilmiyorum ki!

Bugünlerde dinlenmeye ihtiyacım var, daha bugün söyledim müdürüme, "müdürüm beni tatile gönder" diye. Zaten o da endişeli gözlerle süzüyor beni, anladı halimi, gönderecek.

Kafam boş saksı gibi, içine koyduklarım yok olup gidiyor. Yeşeren büyüyen bir fikir yok bugünlerde. Beynim gıcırdayan kapı gibi, ne "ne dediği belli" ne de "ne yöne açıldığı"!

Bu akşam süt içiyorum. Mideme iyi geliyor. Bir kaç not almıştım, onları toparlamaya çalışıyorum. Beri yandan bir takım düşünceler.

Sanırım dantelli siyah elbisemi giyeceğim.

İyi geceler!