Bu Yazı Benim İçin!

Pazarın adı kasvettir. Hiç yoktan bir hüzün eklenir Pazar hanesine.
Ama bana öyle olmadı bu Pazar. Bu Pazar uyandığımda önce sağ yanıma baktım, sessizlik, sonra gökyüzüne baktım, aydınlık. Yeni bir başlangıç için her şey tamamdı sanki bugün. Çaprazlamasına yattım yatakta. Kollarımı açtım, güldüm kendime. Ayaklarımı çirkin gösteren terliklerimi giydim.
Yumurta yememiştim uzun zamandır. Bu Pazar yumurta yedim. Severim yumurtayı dostlar. Demliğe bir karanfil eksik attım. Peynirimle zeytinim, bir dilim de ekmek vardı masamda, esmer olandan.
Müzik yine açıktı radyoda. Hiç susmaz benim evimde müzik.
Tezgahta biriken bardakların yıkanma vakti gelmiş. Makineyi açmadım, elimde yıkadım.
Dolaptaki yerlerine döndüler, eskisi gibi.
Sonra, malum, ev işleri, çam ağacı kalkmalı artık. Süsleri toplanmalı, hediyeler yerlerine yerleştirilmeli.
Madem yeniden başlıyor her şey bir süpürge açmalıyım değil mi? Evde kalan ne varsa süpürülüp temizlenmeli.
Bazı aşkların ömrü yetmez mutlu sonları görmeye, bu aşk da bir pazara sığmadı zaten.
Ben yine sevgilime, yalnızlığıma döndüm.
Bir günmüş gözyaşının ömrü, sonra yine mutluluk yine gülümseme, hep öyle olmaz mı?
Eskiye dönmek üzere yaşanır her şey benim evimde. Unutulan diş fırçası bile beklemez geri alınmayı. Çoktan dekor olur evime. Benim güzel evim.
Sen ve ben, yine, baş başayız.
Daha önce söylemiş miydim?
"Yalnızlığımı seviyorum!"
Pazar günlerini de seviyorum.