Adı Bruno Mars imiş. Honolululu bir genç şarkıcıymış kendileri.
Buzlu rakı içmiş de kısılmış gibi gelmişti sesi ilk, radyodan dinlemiştim de çok hoşuma gitmişti. Geriden derinden uzaklardan ama kulağına fısıldar gibi söylüyordu herifçioğlu.
Hele o grenade’de o piyanoyu o yokuştan nasıl çıkartıyordu kurban olduğum.
Lazy song’daki hali neydi peki.
Saatlerce takılı kaldığım trafikte başıma gelen en güzel şey onun sesi.
Grammy’deki performansı ise kopup bu adama gittiğim son nokta oldu. Tamam dedim!
Çiçekli gömleğin ve altın saatinle geldiğin o yıllardan, ben de vatkalı kazağım ve steryo teybimle sana geliyorum!
Adamımsın Bruno. Beni cennetten atsan bile artık ayrılmam senden..
0 yorum